HALLOWEEN ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ

                                                   

Σήμερα στο σχολείο μας γιορτάσαμε το Halloween με υπεύθυνη τη δασκάλα των Αγγλικών κ.  Ζουγκουρίδου Εύη η οποία με πολύ μεράκι ετοίμασε δραστηριότητες και πανέμορφα δωράκια για τα παιδιά. Οι μαθητές ενθουσιασμένοι έπαιξαν  το συναρπαστικό  κυνήγι του θησαυρού.

ΣΥΛΛΗΠΗΤΗΡΙΟ

Συλλυπητήριες ευχές

Ο Σύλλογος Διδασκόντων του 4ου Δημοτικού εκφράζει τη βαθιά οδύνη και τα θερμά συλλυπητήρια για τον πρόωρο θάνατο της Ελένης Τριανταφύλλου-Λιαπάκη, μητέρας μαθητή του σχολείου και εύχεται ολόψυχα, καλή ανάπαυση στην ψυχή της, δύναμη και αντοχή στην οικογένειά της και ειδικά στο σύζυγο της Γεώργιο Λιαπάκη

ΑΝΑΒΟΛΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ-ΓΙΟΡΤΗ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ-ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝ

1. Όπως ήδη γνωρίζετε η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου δεν θα πραγματοποιηθεί με απόφαση των τοπικών αρχών λόγω της έξαρσης της πανδημίας 2. Η γιορτή για την 28η Οκτωβρίου θα γίνει κατά τμήμα στο σχολείο από τις 9.00 ως τις 10.00 το πρωί της Τετάρτης. Τα παιδιά θα έρθουν χωρίς τσάντες στο σχολείο στις 8.45. Παρακαλούνται οι γονείς των μικρών τάξεων να μεριμνήσουν για την παραλαβή των παιδιών τους μετά τις 10.00. Το Ολοήμερο δεν θα γίνει 3. Ανήμερα 28ης Οκτωβρίου η σημαιοφόρος (μόνο!)με τη σημαία θα μεταβεί με τη στολή της και τη σημαία στην Πλατεία Ελευθερίας στις 10.50πμ για να παραστεί στην καθιερωμένη κατάθεση στεφάνων στις 11.00 στο χώρο μπροστά από το άγαλμα της Ελευθερίας.Όλα τα σχολεία θα εκπροσωπηθούν από τους/τις σημαιοφόρους τους. Ο Δντης

ΠΑΡΕΛΑΣΗ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021

Βάσει νεοτέρας εγκυκλίου (Φ10/134752/Δ1/22-10-21/ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ) "θα πραγματοποιηθούν μαθητικές παρελάσεις στο πλαίσιο του εορτασμού της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940" Ως εκ τούτου αναφέρουμε εδώ ότι η στολή των παιδιών που θα συμμετέχουν στην παρέλαση θα είναι: 1. Αγόρια. Μπλε σκούρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και μαύρο παπούτσι. Το σχολείο θα δώσει στον καθένα (με επιστροφή) τη γραβάτα και την κονκάρδα 2. Κορίτσια. Άσπρο πουκάμισο, μπλε φούστα και μαύρο παπούτσι. Το σχολείο θα δώσει στην καθεμιά (με επιστροφή) το φουλάρι, την κονκάρδα κια τον μπερέ. Ειδικά τα αγόρια-παραστάτες θα φορούν το γιλέκο που ήδη τους δώσαμε. Υπενθυμίζω ότι στην παρέλαση συμμετέχουν (υποχρεωτικά) οι μαθητές/τριες των Δ΄, Ε΄ και ΣΤ΄ τάξεων του σχολείου. Σε περίπτωση που, λόγω της έξαρσης της πανδημίας στην πόλη μας, αποφασιστεί κάτι διαφορετικό, θα επανέλθουμε με νεότερη ανακοίνωση Ο Δντης

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΧΡΟΝΙΖΟΥΣΑΣ ΖΗΜΙΑΣ

Μετά από καιρό προσπάθειας αποκαταστάθηκε άριστα η ζημιά των αλουμινένιων περσίδων στη σκάλα κάτω από το κλιμακοστάσιο του Νηπιαγωγείου. Ήταν μια πηγή ασχήμιας για το σχολείο μας που ευτυχώς τώρα δεν υπάρχει πια. Πολλές ευχαριστίες στον κ. Φιλοκώστα Κων/νο, Πρόεδρο της Σχολικής Επιτροπής ΠΕ Δήμου Κατερίνης για το αμέριστο ενδιαφέρον του εν τοις πράγμασι!...Στις φωτογραφίες το μετά κια το πριν......

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912

«Στις 7.30΄ του πρωινού της 16ης Οκτωβρίου 1912, ημέρα Τρίτη, τα ελληνικά στρατεύματα εισήλθαν στην πανηγυρίζουσα Κατερίνη. Οι κάτοικοί της, από τα μπαλκόνια των οικιών και από τις άκρες των δρόμων, επευφημούσαν τον παρελαύνοντα, δια μέσου της κεντρικής οδού (οδοί VIIης Μεραρχίας και Μεγάλου Αλεξάνδρου, σήμερα) ελληνικό στρατό, που πορεύτηκε προς το κέντρο της μικρής – τότε – πόλης. Στο ύψος του σημερινού πάρκου – τότε ήταν τουρκικός στρατώνας (Κισλάς- τ.λ.) τον ελληνικό στρατό υποδέχθηκε αντιπροσωπεία των κατοίκων της πόλης, με επικεφαλής τον επίσκοπο Κίτρους Παρθένιο Βαρδάκα». Και συνεχίζει ο αείμνηστος Δ. Κωτίκας. «Ήμουν νέος, 17 ετών περίπου, όταν απελευθερώθηκε η Κατερίνη. Το πρωινό εκείνο εργαζόμουν ως υπάλληλος στο καφενείο του Σκλιοπίδη- γωνία σημερινή Μεγάλου Αλεξάνδρου και Γεωργάκη Ολυμπίου- κοντά στην πλατεία. Λίγο πριν εισέλθει ο ελληνικός στρατός, πυκνοί πυροβολισμοί ακούστηκαν από διάφορα σημεία της πόλης και δεν γνωρίζαμε την προέλευσή τους. Οι κάτοικοι, τρομαγμένοι και φοβισμένοι, το έβαλαν στα πόδια. Οι καταστηματάρχες της κεντρικής πλατείας (σ.σ. πλατεία Ελευθερίας σήμερα) και της κεντρικής οδού κλείδωσαν τα μαγαζιά τους και κλείστηκαν στα σπίτια τους. Υπαίθριοι μικροπωλητές εγκατέλειψαν την πραμάτεια τους στους δρόμους και εξαφανίστηκαν. Υπαίθριοι μάγειροι, που σερβίριζαν σε λαδόκολλα πατσάδες, κεμπάπ κ.α., εγκατέλειψαν τις γεμάτες με κρέας τάβλες και έτρεξαν να κρυφτούν, Φοβισμένος κι εγώ, κλείδωσα το μαγαζί και απομακρύνθηκα από την αγορά. Από περιέργεια όμως, επέστρεψα σύντομα, και είδα τότε τον ελληνικό στρατό να παρελαύνει μέσω της κεντρικής οδού. Επέστρεψαν και οι άλλοι καταστηματάρχες, άνοιξαν τα μαγαζιά τους και κερνούσαν τους ελληνες στρατιώτες με λουκούμια, ποτά, τσιγάρα και άλλα». Νέα & Ειδήσεις - Η καθημερινή ενημέρωση για την Κατερίνη και την Πιερία

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ: Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΚΑΨΑΝ ΖΩΝΤΑΝΗ ΟΙ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΕΣ…

ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ… Μιά μόλις μέρα μετά την δολοφονία του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου του 1904… και η ελληνική παράδοση καταγράφει με το παράκάτω δημώδες και γλαφυρό ποιήμα την θυσία της:

Η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου υπήρξε ένα κορίτσι, το οποίο άφησε τον μάταιο ετούτο κόσμο μόλις στα είκοσι της χρόνια μιας και είχε μπεί στο μάτι του βουλγαρικού κομιτάτου. Πριν καεί ζωντανή, πήρε μαζί τις στον τάφο αρκετές ψυχές Βουλγάρων κομιτατζήδων δια μέσου του πιστολιού της, αν και εγκλωβισμένη στο σπίτι στο οποίο έβαλαν τελικά φωτιά καίγοντας την μαζί με όσους βρίσκονταν μαζί της εκείνο το κρύο βράδυ του 1904. Στις 14 Οκτωβρίου 1904 στην Μακεδονία βασιλεύει ο τρόμος, διότι μια μέρα πριν οι τούρκοι στρατιώτες σε συνεργασία με τους βούλγαρους κομιτατζήδες δολοφόνησαν τον Παύλο Μελά (Μίκη Ζέζα) στο χωριό Στάτιστα (το οποίο σήμερα ονομάζεται Παύλος Μελάς προς τιμήν του ήρωα). Κάπου πιο μακριά σ’ ένα χωριό της σκλάβας Μακεδονίας, στην Γρίτσιστα (Ελληνικό) της περιοχής Γευγελής (νότια Σκόπια), ζει μια κοπέλα, η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Είναι η μόλις 21 ετών δασκάλα του χωριού, η οποία, αν και μικρή στην ηλικία είναι μεγάλη στην ψυχή. Η Κατερίνα διδάσκει με ζέση τους μαθητές της σαν να πρόκειται για δικά της παιδιά. Διδάσκει την ιστορία αυτής της χιλιοβασανισμένης, μα πάντα Ελληνικής γης, που τόσοι και τόσοι βάρβαροι προσπάθησαν να αφελληνίσουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Όλοι στο χωριό την γνωρίζουν σαν το καλόκαρδο κορίτσι που βοηθάει πάντα τους Μακεδονομάχους αγωνιστές με όποιον τρόπο μπορεί. Οι βούλγαροι κομιτατζήδες την έχουν βάλει στο μάτι γιατί κρατάει άσβεστη την φλόγα της Ελληνικότητας στα μικρά παιδιά και στο χωριό. Την παρενοχλούν συνεχώς, την βρίζουν, την απειλούν, της περιγράφουν τι θα της κάνουν όταν θα πέσει στα χέρια τους. Την Κατερίνα όμως, δεν την νοιάζει η ζωή της παρά μόνο να μην χάσει η Μακεδονία την ελληνικότητά της. Όταν οι κομιτατζήδες καταφτάνουν στο χωριό, τα παράθυρα και οι πόρτες των σπιτιών κλείνουν. Οι χωριανοί κρυφοκοιτάζουν ανάμεσα από τις γρίλιες τους κομιτατζήδες να κατευθύνονται στο σπίτι της δασκάλας. Φτάνοντας έξω από την πόρτα του σπιτιού της, της φωνάζουν να βγει έξω. Η Κατερίνα τους ακούει από μέσα και αποκρίνεται πως «δεν παραδίδεται ποτέ της μια Ελληνίδα». Η ατρόμητη ψυχή της δεν τους φοβάται. Μαζί της βρίσκονται ακόμη έξι Μακεδονομάχοι έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους για την πατρίδα. Η περήφανη Ελληνίδα λέει πως δεν παραδίδεται και με το όπλο της ρίχνει μια βολή εναντίον των αιμοβόρων κομιτατζήδων και η μάχη ξεκινάει. Οι σφαίρες των βουλγάρων χτυπάνε τους τοίχους του σπιτιού γεμίζοντάς το τρύπες. Μετά από τρεις ώρες αναποτελεσματικών πυροβολισμών κι ενώ φαίνεται ότι το σπίτι της δασκάλας είναι άπαρτο κάστρο, ένας κομιτατζής δίνει την ιδέα να το κάψουν. Όλοι συμφωνούν, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταβάλουν τους Έλληνες αγωνιστές. Ένας κομιτατζής τρέχει με αναμμένο πυρσό, σπάει το παράθυρο και τον ρίχνει μέσα. Το εσωτερικό του σπιτιού είναι ξύλινο και λαμπαδιάζει αμέσως. Οι αγωνιστές όμως δεν βγαίνουν έξω. Προτιμούν να καούν ζωντανοί παρά να πέσουν στα χέρια των βουλγάρων. Οι φλόγες λαμπαδιάζουν το σπίτι, δημιουργώντας μια κόλαση πυρός. Η Κατερίνα όπως και οι άλλοι αγωνιστές συνεχίζουν να πυροβολούν μέχρι να σωθούν οι σφαίρες τους και να τους καταπιούν οι φλόγες. Οι βούλγαροι πανηγυρίζουν για το φοβερό «κατόρθωμά» τους, καθώς από το σπίτι έχουν πια μείνει μόνο στάχτη και καπνισμένα ντουβάρια. Ένα ακόμη ολοκαύτωμα, πήρε την θέση του δίπλα στο Κούγκι, στο Σούλι, στα Σάλωνα, στο Αρκάδι της Κρήτης και σε όλα τα ολοκαυτώματα του Ελληνισμού για την ελευθερία της πατρίδας από τον βάρβαρο ζυγό.

Το 1939 βρέθηκε στο νεκροταφείο της Γευγελής ο τάφος της ηρωικής Ελληνίδας δασκάλας. Ο σταυρός, έγραφε: «Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904».